Σε γήπεδα με μισοφαγωμένο χορτάρι, δίχως εξέδρες, αποδυτήρια μια σταλιά. Οι κάμερες τους αγνοούν. Οι εφημερίδες τους στριμώχνουν στις τελευταίες σελίδες, και οι φίλαθλοι δεν τους αφιερώνουν τα απογεύματα κυρίως του Σαββάτου.

Στην Α΄ κατηγορία του νομού μας που και φέτος ξεκινάει το δύσκολο μαραθώνιο, οι παίχτες είναι δυο λογιών. Αυτοί που κατέβηκαν για να κολλήσουν τα τελευταία…. ποδοσφαιρικά ένσημα, ποντάροντας στην πείρα τους και αυτοί που βάζουν τα πόδια τους στην φωτιά παρακαλώντας να πέσουν στο μάτι του μάνατζερ και να βρεθούν σε επαγγελματική κατηγορία.

Δύσκολα θα βρείς μέση κατάσταση. Δύσπιστοι οπαδοί, διαιτητές που παίζει το μάτι τους, πρόεδροι με ελάχιστα χρήματα που σταματούν να βάζουν το χέρι στην τσέπη όταν η ομάδα ξεμένει από στόχους. Χρόνια τώρα η ίδια ιστορία. Όνειρα, ελπίδες ,προσδοκίες, στοιβάζονται στο τοπικό πρωτάθλημα.

Ο ποδοσφαιριστής πλέον ερασιτέχνης. Δεν υπάρχει παίχτης που ήρθε να μείνει στην κατηγορία αυτή. Περαστικοί είναι όλοι τους για κάπου αλλού. Στα γήπεδα των τοπικών κατηγοριών έσπασαν πόδια, άνοιξαν κεφάλια, και θρυμματίστηκαν όνειρα. Άρχισαν σπουδαίες καριέρες , αλλά χάθηκαν και μεγάλα ταλέντα.

Και μην ξεχνάμε. Οι τοπικές κατηγορίες ανέκαθεν αποτελούσαν τον βασικό <<αιμοδότη>>, των μεγάλων σαλονιών, αλλά πάντα αντιμετωπίζονταν ως ….φτωχός συγγενής.

Ώρα για σέντρα λοιπόν και ας ελπίσουμε να δούμε ένα πρωτάθλημα που θα φέρει κόσμο στα γήπεδα, ένα πρωτάθλημα ανταγωνιστικό, με 14 ομάδες που θα παλέψουν μέχρι το τέλος για κάτι θετικό στην κατηγορία του Ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.

Καλό πρωτάθλημα.